70970

აი ეს პროცესი მიყვარს..
გამგზავრებამდე დღეები რომაა დარჩენილი
და
ფორიაქშფოთიალი რომ პიკს აღწევს ჰხოლმე...

საქმეს რომ აკეთებ და ამ დროს სხვაგან ჰქრის შენი გონება
და
აი უკვე მერამდენჯერ ფიქრებოცნებებში ფრთებით მოივლი იმ ადგილებს
რომელსაც
სულ რამდენიმე დღეში უკვე ფეხით შეუდგები...

მიყვარს და 50% ალბათ სწორედ ამ პროცესის გამო მხიბლავს მოგზაურობა

თან მოგზაურობაც არის და მოგზაურობაც...
ნეპალი ალბათ მოგზაურობაზე ცოტათი მეტია
თუმცა გააჩნია ვისთვის : )

ჩემთვის კი... ჰხო ჩემთვის  ისა...
მარა ამაზე მერე დავწერ
ბოლოსდაბოლოს წინ მთელი ერთი კვირაა ...

ლომის მთის ძირი

პირველად ბლოგზე კარავული ლაშქრობის აღწერის სურვილი 4-5 თვის წინ გამიჩნდა...
ზანავი-ნუნისის გასვლიდან ჩამოვედი, კომპი ჩავრთე, ბლოგი გავხსენი და დავიწყე წერა..
(გადაიკითხეთ ბუმბერაზი კალსიკოსები

თითქოს არაფერი განსაკუთრებული არ ყოფილა, ბოლოსდაბოლოს მთა ყველგან მთაა და ტყე ყველგან ტყეა ( (ც) პერწკლი ), მაგრამ ადამიანები ყველგან ადამიანები არ არიან.. აი განსხვავება..
ჰხოდა რაღა ბევრი გავაგრძელო
ზანავი ნუნისის გასვლიდან 5 თვის შემდეგ, როცა ფეისბუქის PM ში ახალი შეტყობინება ამომიხტა, შინაარსით წამოდი ლომის მთაზე, იგივე ჰხალხი მივდივართ, ვინც მაშინ ვიყავითო, არც დავფიქრებულვარ ისე ჩავეწერე და წავედი... ჰხო არ დავფიქრებულვარ და გზადაგზა და დროდადრო და ხანდახან გულის ჩხვლეტები მქონდა ამ დაუფიქრებლობის გამო,  რადგანაც  ლაშქრობა ჩემი საყვარელი ბაბუშკას დაბადების დღეს ემთქვეოდა და მე კდიევ საკუთარი სურვილების გამო სხვის სურვილებზე უარი ვთქვი... თუმცა სხვაგვარად რომ მოვქცეულიყავი ალბათ ეს უფრო იქნებოდა ჩემი მხრიდან გასა20არი.. ვინ იცის... 


პარასკევი ჰხომ ყოველთვის პარასკევია, მაგრამ როცა პარასკევია და თან იმავე საღამო სადღაც გაგიწევია, რა მნიშვნელობა აქვს სად და იცი რომ მომდევნო ორი დღე  100% ით განსხვავებული იქნება წინა ხუთი დღისგან, მაშინ გულიც განსაკუთრებით გიძგერს და დროც უფრო მალე გარბის და საქმე იწელება და როგორც სიზმარში, გარბიხარ და ვერ ასწრებ და ფეხზე გეხდება და თასმას ვერ იკრავ, ეგ გემართება...ძლივს მოვასწარი სახლში მივარდნა, ჩანთის ჩაყრა და გაქცევა... მიყვარს სამთო ქიმია, ძალიან ბევრ კარგ ისტორიას სათავე სწორედ მანდ ეყრება ჰხოლმე <3

მოვთავსდი ფანჯარასთან, ანუ კარგად მოვთავსდი... : D თბილისის დატოვება ყველამ ერთი ჭიქა არყით აღვნიშნეთ და მერე დაიწყო როგორც იწყება ხოლმე, სიცილხარხარხმაურობებანი...

გზად ერთხელ გავჩერდით ერთ-ერთ ისეთ ადგილას, თითქმის ყველა სამარშუტოს მძღოლი რომ ჩერდება და სანამ ჰხალჰხმა ფიზიოლოგიური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება შეძლო, ჩვენმა მძღოლმა ერთი ქალის შებმა და მისთვის ნომრის გამორთმევაც მოასწრო... ასეა, ასაკში ყველაფერი სწრაფად ხდება... დავმშვიდდი, ეტყობა მე ჯერ კიდევ არ ვარ ასაკში, იმიტმ რომ ჩემთან ყველაფერი ნელა ხდება : D ჰხოდა ასე...

ჩავედით ბორჯომში
წვიმდა წვიმა წვიმდა
და
ბნელოდა
და
ციოდა
და
თბილად და რბილად დაძინებას არაფერი მერჩივნა... 

ჯერ ბორჯომის რკინიგზის სადგურში გადავწყვიტეთ დარჩენა და ღამის გათევება, მაგრამ მერე წვიმას როგორ შევუშინდეთო და წავედით გოგირდის წყლებისკენ...  ბავშვები გადახტნენ წყალში მაშინვე, მე სად მქონდა დასველების თავი, გავშალე კარავი, შევხტი და დავიძინე... მეძინა იმ ერთერთუიშვიატესკარგადთაგან რაც კი ოდესმე მძინებია კარავში... სიზმრები ვნახე მრავალმრავალი და ფერადფერადი...

დილით კარვიდან თავს რომ გამოყოფ და რომ იწყებ დათვალიერებას, ვაჰხთ, ნეტავ სად ვარო, ჰაერს რომ ჩაისუნთქავ და სუფთა რომაა და ფილტვები რომ ამოგძახებენ, გაიხარე, სულზე მოგვისწარიო, სირცე რომ იმხელაა, სადღაც შორს რომ იყურები და თვალებს მონიტორის ცქერის მეტი რომ არაფერი ახსოვთ და გაოცებულები რომ დათვალთვალებენ, ვაა, თურმე კომპიუტერს იქით სხვა სამყაროც არსებობსო, ფეხს რომ გადაადგამ და ჯერ ძვლების ჭრილი რომ ისმის და მერე თავისითვე რომ გადაადგილდებიან გახარებულები, თითქოს დაბმული გარეული მხეცი აეშვას ვინმეს და ყავაც თუა და ცოტა საუზმეც, რა კარგია ჰხოლმე ცხოვრება მაშინ ....



სიარული საკმაოდ გვიან დავიწყეთ, გასავლელი გვქონდა ბორჯომ-ხარაგაულის 1 და მე-6 ბილიკი... ჩემი ზურგჩანთა კიდევ უფრო დაიბრიცა, ვიდრე ყიდვისას იყო, პარალონი ვეღარ დამაგრდა და ხელით მომიწია ტარება... ჩანთის დაჩხლართვასთან ერთად მეც მივიჩხლართე, მაგრამ გულის სიღრმეში საკუთარ თავს ვაჯერებდი, არა მშვენნივრად ვარმეთქი... მაგრამ მერე ერთერთი შესვენებისას ბაქას ჩემი საცოდაობით გული რომ შეუღონდა, რა სჭირს ასეთი შენს ჩანთას მანახეო და რომ ნახა გაოცდა... რა სად იყო გაყრილი კაცმა არ იცის... მოკლედ დაშალა და თავიდან ამიწყო ჩანდა და მოვიკიდე და ჰხოი სა20რებავ.... ზურგზე თითქოს ბამბის გუდა მქონდა მოკიდებული... მოკლედ, ნერვები მომეშალა, თურმე რა მაგარი სატარებელი ჩანთა მქონია და მე კიდევ მთელი თუშეთი, ბახმარო, ქუთეისი და ვინ იცის რა,  ასე დავიტანჯე... ჰმ!

პირველი გაჩერება აღგზნებულ ხესთან იყო... აი სურათს დახედდეთ და მიხვდებით რატომაა ეს ხე აღგზნებული... :შ


მერე დაიწყო აღმართი.. დაიწყო და არ დამთავრდა... რომ მიდიხარ და სული ყელში გებჯინება და წნევა რომ იცვლება და გული ისეთი ხმით რომ ძგერს, რომ იძულებული ხარ მარტო იარო, ვინმე რომ არ შეაწუხო შენი  ბრაგაბრუგით :შ
ჰხოდა მივდიოდი მარტო ტყეში და საკუთარ თავს ვეუბნებოდი, აი ჰხათო შენ წინ ადამიანის ჭაჭანება არ არის და შენს უკანაც ადამიანის ჭაჭანება არ არის და სულ მარტო ჰხარ ამ უსიერ ტყეში და აზრზე არ ხარ სად მიდიხარ მაგრამ მიდიხარ და ახლა შეგიძლია იფიქრო, იფიქრო იმაზე, რაზეც სხვაგან ვერ ფიქრობ იმიტომ რომ იქ წინაც ხალხია და უკანაც ხალხია და იქ ხმაურია და დიდი შენობები და აქ ყველაფერია გარდა ფიქრისა, როგორც მაშინ თუშეთში, გზა და მდელო და ბალახი და ჰაერი და ერთადერთი ფიქრი "რალამაზიათუშეთირალამაზიათუშეთირალამაზიათუშეთი...."



მერე შემეშინდა ტყეში მარტოს და ავუჩქარე ნაბიჯს და დავეწიე ჩემს წინ მყოფებს... ჰხოდა გადავიარეთ რამდენიმე აღმართი და იმდენივე დაღმართი და კიდევ ცოტა უფრო მეტი აღმართი და მივადექით ერთ ლამაზ კოტეჯს, რომელიც წინასწარ გვქონდა დაბრონილდაჯავშნული... ჰხოდა კოტეჯი იყო ხის და იდგა ბევრი ორსართულიანი საწოლი...  
მერე როგორც ხდება ხოლმე.... ლაშქრობის  კულმინაცია, კოცონი, მწვადი, სასმელი, გიტარა, სიმღერა,  ბევრი სიცილი და ცოტა ტირილი,... თუმცა არა, ამ გასვალში ტირილიც ბევრი იყო : D ჰხოდა კიდევ ის რომ ცა იყო მოჭედილლი ვარსკვლავებით და მე ვისმენდი ყველაზე პახაბნი ანეგდოტებს და ავფიქრობდი რომ ვარსკვლავებით მოჭედლი ცა ალბათ უფრო სოაცარია, ვიდრე მორალური კანონები ჩემში....


ჰხოდა კოტეჯის გვერდით იწყებოდა ერთი დიდი აღმართი... არა, ისეთი აღმართი არა როგორც თქვენ წარმოგიდგენიათ, აი უძალიანესი აღმართი :| ჰხოდა ამ აღმართს რომ აივლიო, მანდედან იწყება ლომის მთაო... ანუჰხთ ის ადგილი, რის სანახავადაც წამოვედით... ჰხოდა მე რომ დავინახე ეს აღმართი ჰხომ გადამიქანდა გული, ჯანდაბას ავედი და მანდედან რა ჩამომიყვანეს უკანმეთქი და თურმე ჯერ სად ხარ... ეს რა არისო, უკანა გზაზე ისეთი დაღმართი გვაქვს გასავლელიო... ჰხუხ... ჰხოდა აი გამოცდის წინა ღამეს რომ თვალებს რომ დახუწავ და ხედავ რომ გამოცდაზე ხარ და საკითხი არ იცი და რომ ბორგავ ეგ დამემართა... დაღლილ-დაქანცულს ღამე გამეღვიძა 18 ჯერ, რა გაძინებს შე საწყალო ხათო, ხვალ ისეთი დაღმართი უნდა ჩაიარო, ან გადარჩები ან არამეთქი და დილით რომ ხალხი ადგა და ლომის მთაზე ასასვლელად მომემზადა, რა ლომის მთამეთქი, გავგიჟდი, რა მელომისმთება ჯერ მორალურად უნდა გავემზადო იმ დაღმართისთვისთქო და მოკლედ ისა... არ ავედი ლომის მთაზევ :შ ჰხოდა თქვენ გგონიათ ვნანობ? სულაც არა... : D 



გავშალე პარალონი , ავიღე კაფკა და დავიწყე კითხვა : D
ჰხოდა მერე  ყავა მომინდა უსასტიკესად და რადგანაც ჩვენ 6 ვიყავით და ყავა მხოლოდ ერთი იყო დანარჩენი ბავშვების ჩანთებს შევესიეთ იმ იმედით რომ ვინმესთან ყავას ვიპოვნიდი და პირველად ცხოვრებაში დაუკითხავად ვიქექე ჩანთებში და თურმე რა საინტერესო ყოფილა : D და შედეგად, მხოლოდ ერთი ერთჯერადი ყავა ვიპოვნე (კივილაძე, შემთხვევით ეს თუ შემოგეკითხა, ის ყავა, მე მოგპარე:შ ) და გავყავით ძმურად და ყველა დარჩა ბედნიერი : D


ჰხოდა იმ დაღმართს რაც შეეხება, გავიქეცი პირველი უკანა გზაზე, ბარემ თუ უნდა მოვკვდე, პირველი დავგორდემეთქი და იქ ხალხი თურმე სოკოს წვავდა და მიდიოდა სიცილმხიარულება და ამბები და მე კიდევ გამიშვით, ბარემ დავგორდე და ამით დამთავრდესმეთქი :შ ჰხოდა დაიწყო დაღნართი და ეს იყო იცით როგორი? სამი პამიდორი რომ  მიფრინავს და ფრთხილად ბიჭებო წინ კედელია ტყლუუმპ ... რაო, რაო?? ტყლუმტყლუუმპ ო იცით: _))) ჰხოდა ეგრე : D გაიქცეოდი დაღმართზე და წინ დაგხვდებოდა ხე და ტყულმპ და ჩაეხუტებოდი, მეორე ამოარჩევდი კიდევ სხვა ხეს და გაიქცეოდი და ახლა იმას ჩაეხუტებოდი და ასე სიცილით ჩამოვდაღმართდი... ანუჰხთ წინათგრძნობა იმაზე უფრო კოშმარული აღმოჩნდა, ვიდრე რეალობა... ჰხოდა რადგან დანარჩენებზე დაახლოებით 1.5 საათით ადრე ჩამოვედი, იქვე მარიამწმინდის ეკლესიაშიც მოვასწარი ასვლა და მერე გზად მახსოვს სამარშუტო ბორჯომს გასცდა და უცბაშად თვალი რომ გავახილე დიღომში ხალხი ჩადიოდა, მოვედით, აბა კარგადო : D

ჰხოდა ყოველი ლაშქრობა ჰხომ იმით მთავრდება, რომ ახალს ეყრება საფუძველი..
ანუჰხთ არც არაფერი დამტავრებბულა
წინ ბევრი შაბათ-კვირა
და
დიდი გეგმები მაქვს : )


სანახავი ჯერ კიდევ ბევრია.....




ქუთათურტური

ეს იყო ყველაზე არაორდინალური გასვლა/ლაშქრობა ჩემს ცხოვრებაში!

არა2დინალური იმიტომ, რომ
1) არ ვიცოდი სად მივდიოდი
2) არ ვიცოდი ვისთან ერთად მივდიოდი
3) არ ვიცოდი რატომ მივდიოდი


მოკლედ, ისა...
იმისდა გამო, რომ პარასკევს დაგეგმილი არაგვისპირობა ჩაიშალა
და
მორალურად და ფიქიკურად მზად ვიყავი სადმე წასასვლელად
ჰხო სადმე...
სულ ერთი იყო სად
ამიტომ
მადლობა ღმერთს  რომ არსებობენ ადამიანები,
რომლებსაც ასევე არ აინტეერსებთ
სად წავლენ
და
რატომ წავლენ
და
რამდენი ხნით და როგორ და რანაერად
მთავარია წავიდნენ..

ჰხოდა შევიკრიბეთ დილის 9 საათზე ოთხი ადამიანი სათნო ქიმიასთან
და
დავათვალიერეთ სამარშუტოს აბრები
\და
ჩავსხედით ქუთაისში მიმავალ ტრანსპორტში...
ჰხოდა რა უნდა ქნა ქუთაისში ჩასულმა ადამიანმა, როცა მიზანი ნული გაქვს?
რა თქმა უნდა ყავა უნდა დალიო რომ მიზანი გაჩნდეს
ჰხოდა შევედით მაკდონალდსში...
ქუთაისში ფეხის დადგმისთანავე  მოგვცვივდა 3-4 ტაქსის მძღოლი
და
დაიწყეს დამტვრეული რუსულ/ინგლისურით ტაქსის შემოთავაზება...
მოკლედ უცხოელი ტურისტები ვეგონეთ...
ჰხოდა იმის მერე მთელი ამ ორი დღის განმავლობაში\
ქართულად მგონი არავინ დაგვლაპარაკებია\
ამვლელ-ჩამომვლელი ჩვენს დანახვაზე იწყება თავიანთ ნასწავლ უცხო ენებზე პრაქტიკის გავლას
და
ეს იმიტომ არა რომ ჩვენ უცხოლებს ვგავართ!
უბრალოდ, საქართველო\ში რიგით მეორე ქალაქში წარმოუდგენელია ქართველმა ახალგაზრდამ აიღოს ჩანთა, ჩაალაგოს საძილე, პარალონი, ტანსაცმელი, საგზალი და იბოდიალოს წაღმა-უკუღმა:\
ჰხოდა ცუდია...
მოკლედ, გადავწყვიტეთ ბარემ ქუთაისში ვართ ჩამოსულები და პრომეთეს მღვიმე, სათაფლია, მოწამეთა და ა.შ. მოვინახულოთო
პრომეთეს მღვიმე  ერთ-ერთი იმ ადგილთაგანია, რომლის არსებობის შესახებ
ყველა ქართველმა თუ არა ყველა ქუთაისელმა მაინც უნდა იცოდეს
იმიტომ რომ
თვითონ  თუ არ აინტერესებთ და არ უნდათ ნახვა
იმერული სტუმარმასპინძლობისათვის აუცილებელიც კია
სტუმარს მისი ნახვა დათვალიერება შესთავაზო..
ამის მიუხედავად, ბევრს საერთოდ წარმოდგენა არ ჰქონდა სად იყო ეს მღვიმე..
მოკლედ, ბევრი ვიბოდიალეთ სანამ გავიგებდით როგორ მოვხვედრილიყავით პრომეთესთან..
გზად  ვიყიდეთ საჭმელი
ერთი პიკული, ერთი პური, ორი მიწისთხილი
და
უცბაშად გიორგი ახტა და დახტა, ეს უნდა ვჭამოვო? წავიდა და იყიდა ძეხვი : D
ჰხოდა კაცების გრძნობა/გონება რომ კუჭზე გადის, ამაში ამ ორ დღეში კიდევ უფრო დავრწმუნდი
ისევე როგორც იმაში, რომ ჩემი ხასიათი პირდაპირ პროპორციულია ყავის დოზისა...

პრომეთეს მუზეუმში დაგხვდა უდიდესი რიგი
ალბათ იმიტომ რომ შესვლა უფასო იყო...
ჩავეწერეთ რიგში ასე: "პერწკლი 4 "
ჰხოდა ჯერ ისედაც საეჭვო თვალით გვიყურებდნენ და რა პერწკლი ჰხომ კარგად ჰხართო არ უთქვამთ მაგრამ თვალებზე ეწერათ...
გავჭორეთ ყველა სანამ ჩვენი რიგი მოვიდოდა
სხვა რა უნდა გვეკეთებინა...
კიდევ ერთხელ ხაზი გავუსვი ჩემს უგემოვნო გემოვნებას
იმიტომ რომ ვინც მე მომწონდა ამათ არ მოსწონდათ და პირიქით..
მოკლედ, როგორც იქნა დაიძახეს პერწკლი 4 ო და გავუყევით მღვიმის გზას...
მღვიმეში შესვლისას გიდმა გაგვაფრთხილა გულსისხლძარღვთა პრობლემები ვისაც გაქვთ არ შემოხვიდეთო
და
მე რა თქმა უნდა დავპანიკიზმენდი, იქნებ მაქვს და არ ვიციმეთქი..
მოკლედ, სულ გულის კანკალით გავიარე მღვიმე...
მეშინოდა გული არ წამსვლოდა უჰაერობის გამო ან რამე
მარა
ისა...
იმის გარდა, რომ მღვიმე მომეწონა თავისი ათიათასწლიანი სტალაგმიტებით
მთავარი ის იყო. რომ გავიგე თურმე
გულ.სისხლძარღვები საღი მქონია
რადგანაც როგორც ჩემი ფეხით შევედი, ისევე ჩემი ფეხით გამოვედი...
ჰხოდა მღვიმის ბოლოს გვირაბთან ერთად კაცი იდგა ერთი, დარაჯი...
60 წელია ამ მღვიმეს ყარაულობსო
და
მადლიერ შთამომავლობას ამ კაცის ძეგლიც იქვე დაუდგამს...
და თქვენ ჰხომ არ იცით რა საოცარი სანახავი იყო ცოცხალი ადამიანი და იგივე გაქვავებული ადამიანი...
და
რატომღაც ადამიანებს ეტყობა გაქვავებულგაძეგლებული ადამიანები უფრო მოსწონთ,
იმიტომ რომ
უმრავლესობა იმ ძეგლთან იღებდა სურათს და ეს კაცი იდგა და უყურებდა...


აპოლონის კი არა და პრომეთეს მღვიმის მერე ვიფიქრეთ, მოდი სათაფლიამდე მივაღწიოთ და იქ დავბანაკდეთო..
ჩამოვედით ისევ ქუთაისში და იქიდან ფეხით გავუყევით სათაფლიასკენ მიმავალ გზას..
გვეგონა ახლოს იყო და აი ახლა მივალთ აი ახლაო და ამასობაში ორი მანქანის გამოცვლა კი დაგვჭირდა... კეთილი ჰხალჰხი ჰხომ არ დაილევა და მიგვიყვანეს როგორც იქნა მინდვრამდე..
უკვე ღამდებოდა და ამიტომ სანამ კარავს გავშლიდით, შევესიეთ ტყეს რომ ცეცხლის დანთება და შეშის შეგროვება მოგვესწრო..
შეშა კი შევაგროვეთ, მაგრამ დავიკაწრეთ და დავინგრიეთ ხელფეხი..
კარავის გაშლას რაც შეეხება, ისეთი დაღლილები ვიყავით, დაგვეზარა კარავის წესიერად აწყობა და ამის გამო ღამე სულ მცირე 5 ზე ჩამოგვეშალა თავზე კარავი...
რამდენჯერაც ქარმა დაუბერა, იმდენჯერ კარავის რკინა მხვდებოდა თავში ზემოდან :შ

ჰხოდა სანამ კარავში შევიდოდით, გავშალეთ მინდორში პარალონები
და
ვაიმეჰხთ, ცა იყო ისეთი ისეთი ისეთი
გადავაააააარსკვლავებული,,,
რომ უყურებ და რომ ვერ ძღები ყურებით
ადგილი რომ არ არის ცაზე დატოვებული უვარსკვლავო და თვალის მოშორება რომ გენანება..
ერთი პირობა კი ვიფიქრე აქვე გარეთ დავიძინებმეთქი, მაგრამ ადგილობრივებმა გაგვაფრთხილეს, მგლებიაო.. ჰხოდა მგლების ამბავი თავიდან არასერიოზულად მივიღე, მაგრამ მერე ერთი  ფილმი მოყვა გიორგიმ რაღაც გაყინულებიო თუ მაგდაგვარი მგლები როგორ ჭამენ ადამიანებს და ისე ნათლად წარმოვიდგინე რომ პირველი მე შევვარდი კარავში...

მეორე დილით ჩვეულებრივი ყავამდელი უჟმურობები მჭირდა
ყველაფერზე რომ იღრინები და რომ არ იცი რატომ..
ჰხოდა ამ ღრენაღრენაში რა მესათაფლიავებამეთქი და
არ შევედი მღვიმეში( კიდევ კარგი)
სამაგიეროდ იქვე წყარო ვიპონეთ მე და პერწკლიმ და ცივი ყავა გავაკეთე და აი რომ სხვამ და პირველივე ვწეთიდან რომ გრძნობ როგორ იხსნება სისხლძარღვები და როგორ ფერადდება 3ყარო და ყველაფერი როგორი ლამაზი და კარგია ეგ დამემართა : D

ჰხოდა რადგანაც ბიჭები სათაფლიას მღვიმის  სანახავად იყვნენ შესულები და ჩვენ  კიდევ უკვე ხასიათზე მოსულები ვიყავით რამე ჰხომ უნდა გვექნა... ჰხოდა დავსხედით და 2 საათი ენა არ გაგვიჩერებია იმდენი ვიჭორიკნეთ : D პირველიდან ბოლო მოწონებულ ბიჭამდე ყველა გავჭორეთ და ქალი არ დაგვიტოვებია მწარე კომენტარით რომ არ შეგვემკო :)) მოკლედ, ჩვეულებრივი ქალური საუბრები იყო, როგორც ხდება ჰხოლმე ყავის ფონზე, მაგრამ მაინც ისა :ც
ჰხოდა ჩვენ კი მოვედით ხასიათზე, მაგრამ სამაგიეროდ, გიორგი და იმედა დაბრუნდნენ იმედგაცრუებულდაბღვერილები  და ალბათ ვერც გავიგებდი რა სჭირდათ, ცოტა ხნის მერე ქუთაისის სახინკლეში რომ არ შევსულიყავით და ხინკლის დანახვაზე მათი გადაციხკროვნებული თვალები არ დამენახა :D ანუჰხთ კიდევ ერთხელ - კუჭი შეიქმნს სიყვარულსა თუ რაღაც მაგდაგვარი :D

ჰხოდა ჩვენი ქუთაისში წამოსვლის კიდევ ერტი მოტივატორი ის იყო, რმ ვიცოდით კვირას კარაველების ქორწილი იყო მოწამეთაში და ვიფიქრეთ, ჯვრისწერას დავესწროთო.. თავიდან ამ იდეამ ძალიან აღმაფრთოვანა მარა მერე თანდათან შემრცხვასავით ამხელა ჩანთებით და აჯაჯულდაჯაჯულურად ქორწილში მისვლა, მაგრამ მოწამეთას ნახვა ჩემი როდინდელი ოცნება იყო ვერ გეტყვით... მამა გიორგის შესახებ ვნმეს თუ რამე გსმენიათ, მიხვდებით როგორ მინდოდა და როგორ მეშინოდა მისვლა... მაგრამ საბოლოოდ, მაინც წასვლა გადავწყვიტეთ...
ჩოხებში გამოპრანჭული კარაველი ბიჭები რომ დავინახე და 20 სანტიმეტრიან ქუსლებზე შემხტარი გოგოები, კინაღამ ვინანე, რა მომარბენინებდამეთქი, მაგრამ მერე ნეფე-პატარძლის სახეზე ისეთი სიხარული და გაოცება იყო ჩვენს დანახვაზე, რომ მივხვდი ღირდა წასვლა...
ჰხოდა ნაქორწინალები კიდევ ერთხელ შევცვივდით მაკდონალდსში, ვიყიდეთ ყავა/ჰამბურგერი და ჩავიჭედეთ თბილისისკენ მომავალ სამარშუტოში
ჰხოდა 4 საათში უკვე თბილისსში ვიყავით ჩვეულ სიტუაციაში ჩვეულ გარემოში ჩვეული ჩვენ ები და ყველაფერი იყო ისევ ისე, როგორც წასვლამდე...

შევეცადე, ეს პოსტი ყოფილიყო მხოლოდ იმის აღწერა, რაც იყო იმ ორ დღეს, ზედმეტი ბლაბლაბლუბლუებით.... არადა შეგრძნება მაქვს ისეთი, რომ ყველაფერი დავწერე მთავარის გარდა...
ჰხოდა ისა...
კაი
არაფერი





პ.ს. სურათები მოპარულია : D

თუშეთი -1-2

მაგთი თუ ჯეოსელი?
საქართველოს ბანკი თუ თიბისი?
წითელი თუ შავი?
სვანეთი თუ თუშეთი?

ეს მერამდენე წელია, ზაფხული ჩვეული ფიქრით დაიწყო
"სვანეთი თუ თუშეთი?"

ჰხო, სხვა წლებში იგივე შეკითხვას ვუსვამდი საკუთარ თავს და პასუხი მუდამ ერთი და იგივე იყო "სვანეთი"! თუშეთი მოჩანდა როგორც ტკბილი ლუკმა, ბოლოში მოტოვებული სიამოვნება... სვანეთი, როგორც ასრულებული ზღაპარი, რომელიც ყოველი ნახვის მერე თავიდან ზღაპრდება... თუშეთი სხვაა... თუშეთი შორსაა. წელს ისე სვანეთი, თუშეთი სხვა დროს... - ვფიქრდობდი.

ჰხოდა წელს სხვა დრო მოვიდა
სულ სხვა
ამიტომაც არ მიფიქრია ბევრი, არც მოვმზადებულვარ, არც რუკაზე შემიხედავს საიდან და როგორ და რანაერად... უბრალოდ ავდექი და წავედი.

დღე პირველი
ზღაპრის დასაწყისი

15 ადგილიან სამარშუტოში ჩავეტენეთ 17 ადამიანი 17+რამდენიმე უშველებელი ჩანთით... შეუძლებელი შესაძლებელია, მითუმეტეს მაშინ როცა ზღაპარი იწყება...გავიარეთ გომბორი, რომელიც მანამდე არ მქონდა ნანახი და თავი არ მქონდა საკუთარი თავისთვის მეკითხა მომეწონა თუ არა...
კარგია გზა, რომელსაც იცი სად მიჰყავხარ
რამდენი მანქანა დადის გზაზე
აააათასობით
და
თითოეულ მანქანაში ზის ადამიანი, რომელმაც იცის სად მიდის
ანუჰხთ აქვს მიზანი ადგილის სახით სადაც უნდა მივიდეს
კი არა და
ადგილი აქვს, სადაც მიესვლება
მაგარია

პირველი ღამე გავათენეთ პერწკლის ბიძის თუ დეიდის კი არა და საერთოდაც ნათლიის სახლში-ალვანში.  სახლი იყო წითელი აგურით ნაშენები, ლამაზი ეზოთი ყველა  საჭირო ატრიბუტით - წყლის გადავლების საშუალებიდან დაწყებული რბილ საწოლში დაძინებით დამთავრებული.
ღამე ძილბურანში ვწერდი მეძავი ქალისა და ღამისგასათევებელსახლ/სასტუმროების შედარებით დახასიათებას.. მიხვალ, ერთი ღამით გასიამოვნებს, მერე შენ შენი გზით წახვალ და დაივიწყებ და ის კი დაელოდება სხვას რომელიც ასევე ერთი-ორი ღამით მივა, მოისვენებს და მერე დასვენებულგალაღებული გაუყვება გზას....
ჰხოდა ადამიანი გადაწყვეტს რომ საკუთარი სახლი ჰქონდეს, ისეთი როგორიც უნდა რომ ჰქონდეს და იწვალებს იწვალებს იწვალებს
ააშენებს
დაამშვენებს
და
თვითონ მოუფრთხილდება,  იმიტომ რომ თავისია
და
ალბათ ფეხზეც კი იხდის, სანამ ამ ოთახში შევა,
და
ამ დროს მოვა ვიღაც სრულიად უცნობი 17 ადამიანი
და
მის ნაშრომნაღვაწგაფრთხილებულს თავდაყირა დააყენებს, ისე, თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო...
თითქოს ეს სახლი ვალდებულია მას მოემსახუროს ;~
ამდენ სისულელეს რომ ფიქრობ დაგეძინება, აბა რას იზამ?
ჰხოდა დამეძინა
თანაც
ტკბილად არა და გრილად


მეორე დღეს ადრიანად წამოვხტით და ერთი ღამით აბარგებულები, ისევ ჩავბარგდით.
წასვლამდე გავანადგურეთ თბილისიდან წამორებული ძეხვეულღორის ხორცეული... თუშებს ღორი და ღორთან დაკავშირებული ყველაფერი სძულთ შეიძლება არა და არ აღიარებენ....  ამ საკითხზე  პროტესტის გრძნობა ბევრს ჯერ კიდევ თბილისსში გაუჩნდა, არს ჰქვია ღორის ჰხორცი არაო... მეც მომიწია მაღაზიების შემოვლა არაღორისხორციანი საჭლის დაყიდლად, თუმცა თვითონ თუშეთშიც ბევრმა არ იცის რატომ და რისთვის არის ეს ტრადიცია... თუშეთში გვითხრეს, აქაური ქალამანსაც არ ჩაიცვამს ღორის ტრავისგან თუა დამზადებულიო... გარეული ტახიც კი თუ მოინადირაო, წაიღებს და ალვანში შეჭამსო... ალბათ მუსულმანურ სამყაროსთან სიახლოვემ შვა ეს ტრადიცია.. რას გაიგებ... ყოველ შემთხვევაში სადაც მიჰხვალ იქაურ წესჩვეულებადათებს პატივი ეციო და ჩვენც უარი ვთქვით ღორზეც, მის ხორცზეც, ტყავზეც და ჩლიქზეც...



ჰხოდა მოვიდა დილით უშველებელი სატვირთო მანქანა.. აი საბარგულზე ძირითადად ქვიშა და ცემენტი რომ უყრიათ ჰხოლმე ეგეთი... მოვთავსდით საბარგულში ჩვენს ბარგთან ერთად... ზოგმა ადგილი პირდაპირ მანქანის ძარის თავზე დაიკავა... ზოგი იქვე მიწვა ზოგი ჩამჯდა და მანქანა დაიძრა...
თავიდან ყველაფერი ძალიან სახალისო იყო... მანქანის საბარგული შემომსხდრები წუთში 5 ჯერ ვაკეთებდით ბუქნს რომ გზაზე შემომხვდარი ხეების უშველებელი ტოტები სახეში მორტყმისგან აგვეცილებუნა.... ყველაფერი ეს ძალიან ჰგავდა ჩემი ბავშვობის საყვარელ თამაშს "მარიოს"... აი ისე რომ უნდა გეხტუნავებინა მარიო რომ თავი არაფრისთვის აერტყა, თორემ ემრე დიდ უფსკრულში რომ ვარდებოდა და გეიმ ოვერ რომ ეწერებოდა... ჰხო ძალ;იან ვგავდით მარიოს, თუმცა მეეჭვება  საბარგულიდან გადმოვარდნის შემთხვევაში თამაშის თავიდან დაწყების შანსი კიდევ მოგვცემოდა : დ



თუშეთის გზებზე ბევრი მსმენია მანამდე...საქართველოში ყველაზე რთულად გასავლელ გზად სწორედ თუშეთი ითვლება...თუმცა, რწმენა ყველა სიძნელეს ჰხომ სძლევს... ჰხოდა ჩვენც ვიწამეთ, რომ ჩვენი მძღოლი ყველა სხვა მძღოლზე უფრო უმძღოლესი იყო და ამიტომ ყოვლად ურეაქციოდ შევყურებდი როგორ გადადიოდა მანქანის ბორბლები ხრამში და როგორ ვეკიდეთ ჰაერში....  ეგ კი არა და მანქანაში დაძინება და გაღვიძების შემდეგ გზად წიგნის წაკითხვაც კი მოვახერხე...




თბილისიდან ბათუმამდე ჰხომ იღლებით ჰხოლმე გზად რომ მიდიხართ? ჰხომ გგონიათ რამდენი ვიარეო, ქვეყანა გადავიარეო?
ჰხოდა ახლა წარმოიდგინეთ ეგ დრო რასაც ბათუმამდე გადიხართ სულ წინ კი არა სულ მაღლა რომ იაროთ... ავცდით ღრუბლებსაც და ცის კარიბჭერსაც და ღრუბლებსაც და თვითმფრინავებსაც და პარალელური სამყაროების არსებობის არ გჯერათ? წადით თუშეთში და დაიჯერებთ... სადღაც, ჩვენს მაღლა, რაღაცეები ჰხდება.... თან ბევრად უფრო კარგი, ვიდრე აქ....



პირველი გაჩერება თუშეთში იყო ომალო.
ჰხო პირველი გაჩერება იყო და მაგიტომ მეგონა რომ ომალო ძალიან ლამაზი იყო თორემ უკვე წამოსვლისას ვიცოდი რომ ომალო თუშეთში ყველაზე არამომხიბლავი ადგილია.. ნუ ჩემი აზრით რა თქმა უნდა....



დართლო ომალოდან საათ,ნახევრით შორს მდებარეობს.... ეს ის ადგილი იყო, სადაც პირველი თუშური ღამე უნდა გაგვეთია... აი შატილი ჰხომ იცით, შატილი რომ გაამაშტაბოთ და გაადიდოთ და გაამრავალფეროვნოთ, ეგაა თუშეთის ნებისნიერი ერთი სოფელი....




გაიშალა ჯერ კარვები, მერე სუფრა....
დავლოცეთ თუშეთის ცა და მიზა და უკან ტყე და წინ ბუნება და დართლოსთან 3 კმ ზე მდებარე სოფელ დანოსკენ გავეშურეთ...


დანო არის პერწკლის სოფელი.

ანუჰხთ ისეთვე, როგორც ჩემთვის ზნაკვა და სანამ იმ სამ კილომეტრს გავივლიდი, რაც დართლოდან დაომდე იყო გასავლელი, ვფიქრობდი, რა მაგარი რამეა სისხლი და ფესვები და ის ინფორმაცია რომელსაც ჩვენდა უნებურად ჩვენს შემდეგისშემდეგისშემდეგისშემდეგ თაობას ვუგზავნით და ის ინფორმაცია რომელიც ჩვენი წინაწინაწინაწინაწინა თაობიდან ნივიღეთ და ახლა თუ უცბაშად მე ვიღიმი, შეიძლება იმის ბრალია, რომ  ჩემი ბაბუისბაბუისბაბუის ან ბებიის ბებია იღიმოდა ასე და საერთოდაც, ნაკუწნაკუწ ვარ შეგროვილი ჩემი წინაპრებისგან და მაგარია...
ჰხოდა გარემო ჰხომ ჰქმნის ადამიანს და საოცარია იმის წარმოდგენა რომ აი თუნდაც პერწკლი იმ მთებმა შექმნმა და იმ მინდორმა და იმ ტყემ და იმ მდინარემ ისეთად როგორიც არის, რომელიც ჩემთან და კიდევ დანარჩენ 16 ადამიანთან ერთად ნახა პირველად....



უცბასად მოიქუშა და დაიქუხა და წამოვიდა წვიმა მსხვილმსხვილი წვეთებით... ალბათ იმიტომ რომ რომელიმე ჩვენსავით პირველად ნამყოფმა დაუდევარმა მგზავრმა ქალმა ხატთან გაიარა და ბუნებამ არ აპატია და იწვიმა...ჰხო, ესეც თუშური ტრადიციაა... ტრადიცია კი არა ეს თუშური ყოველდღიურობაა... ხატთან ქალის გავლა არ შეიძლება... ეს ყველა თუშმა იცის, სამი წლის ნინოდან დაწყებული გულნაზი დეიდათი დამთავრებული. როცა პირველად ამ ამბავს გეტყვიან გაგეღიმება და იტყვი ცრურწმენაო... მერე დარცები ერთ ღამეს თუშეთში, იგრძნიბ შენში თუშურ ქართველობას და მეორე დღეს სხვებს გააფრთხილებ, არ გაიარო, ბუნება გაგვიწყრებაო...

ჰხოდა იწვიმაიწვიმა ისე ბარაქიანად, რომ დავსველდით თავიდან ფეხებამდე თუ არა თმებიდან კოჭამდე მაინც....გაციების წამალი რა არის მთაში? რა თქმა უნდა არაყი... თან არაყი იყო ისეთი, ატომური ბომბის ნაწილაკებისგან შემდგარი.. აი ასეტერიქსი და ობელიქსი რომ სვამენ ფილმში და უცბაშად ბრრრრრო რომ იძახიან და სხეულის ყველა უჯრედი რომ ერთბაშად აბობოქრდება ისეთი  :დ


დავიძინეთ ადრევე, რაგანაც მეორე დღეს წინ დიდი გზა გველოდა... თუმცა წინასწარ არ ვიცოდით რა გვიმზადება თუშეთი თავისი თავის განსაკუთრებულად შესაყვარებლად.

სამარგალო

როდის მიდის ადამიანი ერთი და იგივე ადგილას
2 ჯერ არა და 8 ჯერ
1) როცა მნიშვნელობა აქვს სად მიდიხარ
2) როცა მთავარია ვისთან ერთად მიდიხარ
3) როცა მნიშვნელობა აქვს სად მიდიხარ და მნიშვნელობა არ აქვს ვისთან ერთად მიდიხარ
4) როცა მნიშვნელობა აქვს ვისთნ ერთად მიდიხარ და მნიშვნელობა აქვს სად მიდიხარ

ჰხოდა სამარგალო ის შემთხვევა იყო როცა მნიშვნელობა ჰქონდა ვისთან ერთად მივდიოდი და მნიშვნელობა ჰქონდა სად მივდიოდი

ციხეგოჯს პირველად 2 წლის წინ ვესტუმრე. ზამთარი იყო..უფრო სწორად,  ზამთარი მიდიოდა, ჰხოდა გაზაფხულს თბილისში ჰხომ არ შევხვდებოდი... ავიყარეთ და წავეყარეთ... 
წვიმდაწვიმდაწვიმა
ციოდაციოდაციოდა
ბრრრრრრ
ასე
ჰხოდა ნოქალაქევგოგირდებჰხალხისიტუაციაგარემო
ისეთი
იყო რომ
იმავე წლის
აპრილის თვეში მეორედ მოვინახულე იგივე ადგილმამულები
ჰხოდა ვიცოდი მაშინვე რომ
რაც მეორედ ხდება
ის მესამედაც მოხდება
ოღონდ მაშინ როცა არ ელი..
დაუგეგმავად..

გამოხდა ჰხანი..

და აი  გუშინ არა და გუშინ წინაც არა და იმის წინ
ანუჰხთ
2011 წლის 1 ივლისის საღამოს
მე ისევ მატარებელში ვიჯექი ისევ სამარგალოსკენ მიმავალი...



ადამიანს მოსწონს ყველაფერი, რაც მისთვის უცხოა
ასევე
ადამიანს მოსწონს ყველაფერი რაც მისთვის ნაცნობმოგონებების ამღძვრელია

ანუჰხთ ადამიანი მუდმივად მოწონების პროცესში იმყოფება
და
რაც მუდმივია ის ჰხო არაა შესამჩნევი

მმ

მატარებელში ძილი ყველა სხვა სატრანსპორტო საშუალებაში ძილზე უკეთესი რომაა არახალია ძველია... კარგია გამოძინებული ადამიანი, რომელის დღეც 6 საათზე იწყება, იმიტომ რომ მზის ამოსვლა მზის ჩასვლაზე უფრო ენერგიულია...

დილის 7 საათზე უკვე დაბინავებულდასვენებულყავადალეულები ვიყავით. გამზადებულნი საბოდიალახალძველის სანახავად...

ზუგდიდში სამჯერ ვარ ნამყოფი, ძირითადად მაშინ, როცა სვანეთისაკენ მივუყვები გზას და ზუგდიდი კი ჩემს გონებაში იმის სიმბოლოა, რომ გზა გავლილი სავლელი ერთია ამდენი სვანეთამდე....
დადიანების სასახლე ზუგიდიდსთვის იგივეა რაც ჩვენთვის რუსთაველის გამზირი... არა ალბათ უფრო მეტიც... აი ჩვენთანაც ჰხომ არის მთავარის გვერდით მეორე მთავარს რომ ვეღარ ამჩნევ... ჰხო, 3 ჯერ ვიყავი დადიანებში ნამყოფი და არცერთხელ ბოტანიკურ ბაღში... არადა ისა... <3



ზუგდიდიდან სენაკ/მარტვილისკენ ტაქსით გავეშურეთ.... წუიმდაწუიმდა ისე რომ.....
აი მეგრელებზე ანეგდოტები ჰხო მოგისმენიათ... ან ერთი ისტორია მაინც ჰხომ აქვს ვინმეს მონაყოლი მეგრელებზე... ან ბოლოსდაბოლოს  ერთხელ მაინც ჰხომ გაგიგიათ საზოგადოებაში გავრცელებული აზრი მეგრელებზე... ჰხოდა ეს ყველაფერი წარმოიდგინეთ და მიხვდებით როგორი იყო ჩვენი მძღოლი : D




ციხეგოჯი დამხვდა ისეთი, როგორიც დავტოვე ორი წლის წინ.. ანუჰხთ ისევ აღვფრთოვანდი...
მდინარე იყო მწუნემწუნემწუნე მმმ თითებს ჩაიკვნეტდი ისეთი...
გოგირდები ისევ ორთქლდებოდა მინდორზე
და
მისტიური გარემო ისევ მისტიურობდა ზაფხულის ცხელ მზიან დღეშიც კი...

ჰხოდა კიდევ... რაც ჩემთვის განსაკუთრებით ბევრმოგონებიანი იყო... ციხეგოჯის ეზოში ორი ნაძვი დგას.. ჩვეულოებრივი მარადმწუანეაწოწილი ნაძვები...  ჰხოდა არ მახსოვს რატომ,  ალბათ რაიმე მიზეზის გამო, ორი წლის წინ ამ ანძვებს მე და მირანდამ აფხაზეთი და სამაჩაბლო დავარქვით... ჰხოდა მოვინახულე ჩემი დაკარგული ტეროტირიები კიდევ ერთხელ <3 ჰხო მართლა, ეს ნაძვები თურმე მთლად უბრალო ნაძვები არ ყოფილან... დაცვამ გვითხრა, კენძი უნდა ესროლო და სურვილი ჩაიფიქროვო,,, ღუ არ ჩამოვარდა აგისწრულდებაო..
ჰხოდა ჩავიფიქრე და ვესროლე

და
არ ჩამოვარდა :ც :ც :ც



ჰხოდა ციხეგოჯში ერთი მუზეუმი დგას... აი რაღაცნაირი... სევდიანი მუზეუმი... რომ შეხვალ და რამდენიმე ქვის ნატეხი დაგხვდება რომელსაც თავზე დაჰფოფინებენ :შ ჰხოდა ვიკითხეთ კი მაგრამ ან ოქროს რაიმე ნივთი არ აღმოუჩენიათ აქ ან ლითონის მაინცო და კი ბევრი მაგრამ ომის დროს მხედრიონი მოვიდა და წაიღოვო...:შ ჰხოდა აი ვითომ ჰხომ არაფერი, მაგრამ ნამეტნავად ავჩუყდი უცბაშად :შ



ციხეგოჯიდან წავედით მარტვილში იმ კანიონის სანახავად, მიშამ რიმ გახსნა :შ სახელი არ ვიცოდით და ამიტომ კანიონი "მიშამ რომ გახსნა" თი მოვნათლეთ... თუმცა ვისაც ვეკითხებოდით, ყველა მაშინვე ხვდებოდა რას ვგულისხმობდით...

გავეპრანჭეთ 5 გოგო ქუჩაში შემხვედრ ერთ ბიჭს...ისიც ადგა და გამოგვყვა : D ჰხოდა იყო საუცხოო მეგზური....მოგვატარა კუთხე კუნჭულ კანიონი... გვეხვეწა ნავზე დასხედით, მერე რა რომ სამი ფენა ძირიდან 2 ფენა გახვრეტილიაო :შ







მარტვილის მერე სალხინოში წავედით.. დადიანების საშემოდგომო რეზიდენციაში... სასახლის ბაღი ისეთი იყო, შეგრცხვებოდა დიდი, ძველებურგაბერილფურფუშელებიანი კაბა რომ არ გეცვა და ისე რომ არ სეირნობდი მარაოთი ხელში...


ჩანართი N38138 - ზუგდიდსკენ მიმავალ გზაზე ერთი მოხუცი კაცი შეგხვდა.. საკუთარი სახლის წინ იჯდა რაღაცნაირად ლამაზსუფთად გამოწყობილი... გავაჩერეთ და ვკითხეთ სწორ გზას ვადგავართ თუ არაო და მოვიდა, გაუხარდა უცხო ხალხის დანახვა... საითკენ მიდიხართო და სანამ ჩვენ ვთქვით ზუგდიდშიო მძღოლმა უთღხა სვანეთში, ბეჩოშიო :||| ( ჰხომ ვამბობ, ტიპიური მეგრელი მძღოლი გვყავდა)... ჰხოდა ამ კაცს სახე გაუცისკროვნდა, ბეჩოში მზექალა თუ მზევინარი იკითხეთ და უთხარით შენმა ძმამ მოგიკითხა, ერთად რომ სწავლობდით ტექნიკუმში და და რომ მომიკვდა და იმ დღის მერე ის მზექალა თუ მზევინარი გახდა ჩემი დაო :შ ჰხოდა ახლა იმ კაცს ალბათ გულის სიღრმეში სჯერა, რომ ჩვენ მოვძებნმეთ იმის დობილი და მოვიკითხეთ .... :შ





რა გასაკვირია რომ ამდენი მგზავრობის მერე მოგვშივდა.. თან ძალიან... იმდენად რომ გონება ჩვენი კუჭის შესაძლებლობებს სამჯერ უფრო მეტად თვლიდა და შესაბამისად შეკვეთილი საჭმლის 1/3 ისევ ხელუხლებელი დარჩა მაგიდაზე.... მომსახურება რესტორანში ისეთი იყო, თბილისის ბარ/რესტორნებს შეშურდებოდა... ანუჰხთ ღიმილიანი.... ალბათ ამის ბრალიც იყო, შუა ზუგდიდის შუა რესტორანში ჭამა/სმის შემდეგ როკენოლი რომ  ვიცეკვე :D  :ვაიმეჰხთსირცხვილოსადაასიწითლეშენი:



ღამე იყო მყუდრო კომფორტული სამზარეულო, კიტრის წნილი და თეთრი ღვინო... და 5 გოგო თავიანთი ისტორიებით... ისტორიებით არა, სადღეგრძელოებით... და გახსენება იმ ხალხის რომლებიც ცხვრების მანძილზე ერთხელ შემთხვევით შეგვხვდნენ, არც სახელი გვახსოვს, არც გვარი, არც სახე არც ის რატომ და რა ვითარებაში შევხვდით, მაგრამ გვახსოვს რომ ვიღაცამ სადღაც რომელიღაც უცხო ადგილას რაღაც სიკეთე გაგვიკეთა..  თუნდაც უბრალო თბილი ღიმილი... ადამიანი მოვიდა შენთან და ემოცია გაჩუქა... რამდენნი არიან.... ძალიან ბევრნი... ჰხოდა გაუმარჯოთ... ჭახ




მერე დღეს გვეძინა დიდხანს და ტკბილად და თბილად
ვაიმე მალე ავდგეთ და გავიღვიძით გვავგიანდება ების გარეშე...
დროდადრო წინა დღით დამწვარი მხრები მახსენებდა რომ რასაც ვხედავდი ის უბრალოდ სიზმარი იყო...

სამეგრელოში წასვლა რომ გადავწყვიტე განსაკუთრებით მაცდურად ანაკლიის ნახვა ჟღერდა... აი რას უშვრება ადამიანს ტელევიზია... ერთხელ ვნახე როგორ სიცილით გაირბინა მიშამ პლაჟზე და თან ყვიროდა ანაკლია მაგარიაო თU რაღაც... არა მაგიტომ არ მინდოდა ანაკლიის ნახვა.. მიშა იმასაც ამბობდა, აქედან აფხაზეთი რამდენიმე ნაბიჯზეაო... ჰხოდა მაგ შანსს ხელიდან როგორ გავუშვებდი... მაგრამ აღმოჩნდა რომ აფხაზეთის კიდევ უფრო ახლოდან ნახვის საშუალებაც მქონდა...  ანაკლიიდან, სადამ მხოლოდ მტვერი და მომავალში სასტუმრო დამხვდა, განმუხურში გადავინაცვლეთ...
განმუხურში ზღუა იყო ისეთი როგორიც არის ჰხოლმე ბათუმში და როგორიც იყო ანაკლიაში და როგორიც იქნებოდა ზუსტად ერთი ფეხის ნაბიჯზე უკვე აფხაზეთად წოდებულ ტეროტირაზე...


სანაპიროზე ჩარჭობილი იყო ერთი ჯოხი, ყვითელლენტა შემოხვეული.. ჯოხის თავთან იყო პატარა ბორცვი ოთხნაბიჯიანი და ამ ბორცვის ორი ნაბიჯი საქართველო იყო, ორი აფხაზეთი... ჰხოდა ზღვაზე იყო პატარა ტალღები აი სადღაც უსასრულო სივრციდან რომ მოდიან ნაპირისკენ თავისუფლად და ლაღად და ნარნარნარნარით და ერთი ტალღის ნაწილი აქ, განმუხურში ეხეთქებოდა ნაპირს და მეორე ნაწილი აფხაზეთს
და მე ვიდექი ჯოხთან მზეს მიფიცხებული და  ჩემმა მარჯვენა მკლავმა ზაგარი მიიღო საქართველოში, ნებადართულტერიტორიაზე და მარცხნეა მკლავი კი ასევე საქართველოში, ოღონდ აკრძალულ ზონაში გამერუჯა... და ეს ყველაფერი სასაცილო არ არის? არა? კაი :|



რაორაო რას წერდით ჰხოლმე სკოლაში თემას რომ გაწერინებდნენ საქართველოზე, როგორი ქვეყანაა საქართველოვო? მე ვიწყებდი ამ სიტყვით "სტუმართმოყვარე" : D მაშინ არ ვიცოდი წესიერად რას ნიშნავდა ეს სიტყვა, უფრო სწორად ვიცოდი, მაგრამ არ ვგრძნობდი, რადგან მე ვიყავი ჰხოლმე ძირითადად მასპინძელი და აი სტუმარი როცა ჰხარ და საკუთარ თავზე გრძნობ ამ მოყვარეობას, სულ სხვაა :)


დაიკლა წიწილა, ერთი, ორი...
ჩაიხარშა სულგუნი ელარჯში,
ნუ ღომი ჰხომ თავისთავად
კიტრს და პამიდორს არაფერი სჯობს ზაფხულში
ხაჭაპურები ცხელცხელი
დაღვინო წითელი
ეზო მწუანე
მაგიდა  მრგვალი
ხალხი კეთილი




გამოგვაცილეს, ჩაგვსვეს მატარებელში...
შეგრძნება რომ ეს სახლი, სადაც ორი მშუენიერი ღამე გაატარე, შეიძლება ვეღარ ნახო
დავემშვიდობე და დავპირდი რომ კიდევ ვნახავდი
მაგრამ ასე მალე თუ ავასრულებდი ჩემს დაპირებას არ მეგონა...
მატარებლის მეორე სართულზე ძილისათვის მოკალათებული ისევ უკან ჩამოვძვერით და დავბრუნდით იქ, სადანაც მოვედით  -  ხარაგაულში მატარებელს ცეცხლი გასჩენია და რეისი გადაიდო ო : D


მეორე დილით, ადრიანად, უკვე ნამდვილად დავემშვიდობე სახლს... დავპირდი რომ კიდევ ვნახავ... ვინ იცის, იქნებ ავასრულო კიდევაც... როგორ ვამბობდი წეღან, რაც ერთხელ ხდება, ის მეორედაც მოხდება და მესამედაც...ოღონდ მესამედ მოულოდნელად ო... ჰხოდა მიყვარს მე მოულოდნელობები <3